Prolog

Aby swobodnie poruszać się po korytarzach Akademii XYZ tak, by nie wpaść przypadkiem na ślepym zakręcie na wygłodniałego wampira, trzeba było dostatecznie poznać to skrywające niezliczoną ilość tajemnic miejsce. Pierwszoklasiści – wciąż zagubieni, chociaż mijał już piąty miesiąc ich nauki w tej szkole – przemykali cichutko, unikając starszych, jakby się bali, że ci zrobią im krzywdę. Zwykle wokół panował gwar, zwłaszcza w części szkolnej, gdzie trzy setki nastoletnich par nóżek biegało od klasy do klasy.

Teraz jednak trwała lekcja i wszędzie było cicho. Ktoś, kto pierwszy raz przekroczyłby próg Akademii, rzekłby: za cicho. Ale właśnie tak wyglądała międzygatunkowa szkoła – panował w niej spokój i harmonia. A przynajmniej na pozór.

– Ależ panie dyrektorze! – Zielonooka dziewczyna prawie tupnęła nogą, idąc w ślad za próbującym ją zgubić mężczyzną. Ona wydawała się sfrustrowana, a on podirytowany jej podniesionym tonem. – To jakiś absurd! Jak to go pan nie ukarze?

– Florencjo, powtarzam ci to po raz tysięczny: nie jesteś nad innymi i nie mogę kogoś ukarać tylko dlatego, że ty sobie tego życzysz. – Głos dyrektora brzmiał spokojnie, chociaż ledwie powstrzymywał się przed tym, aby nie krzyknąć na rozpieszczoną nastolatkę.

– Ale on mnie obraził! Nie obraża się następcy tronu! – Panienka zatrzymała się, tupiąc nogą.

– Tutaj nie jesteś żadną dziedziczką, tylko zwykłą uczennicą, więc proszę, byś wracała na lekcje. – To powiedziawszy, mężczyzna zniknął za ciężkimi, drewnianymi drzwiami, zostawiając Florencję samą ze swoją powoli rosnącą złością.

Dziewczyna odetchnęła spokojnie kilka razy, aż się uspokoiła, po czym postanowiła, że pojawi się tylko na zaklęciach. Reszta zajęć ją niemiłosiernie nudziła i nie zamierzała marnować na nich swojego cennego czasu, skoro i tak z egzaminów dostanie piątki, jak zawsze.

Florencja była najlepszą z najlepszych. A przynajmniej ona tak o sobie myślała i co rusz wymyślała kolejne kary dla tych, którzy jej się nie pokłonili. Chociaż była dopiero pierwszakiem, już wymagała oddawania jej czci od innych uczniów, nawet od starszych. W Akademii XYZ nie było wówczas nikogo, kto byłby wyższy jej rangą.

Prawie siedemnastoletnia Florencja należała do Klanu Zielonookich – drugiego co do ważności Klanu Czarownic i za trzy lata miała objąć władzę. Już nie mogła się doczekać włożenia na palec pierścienia. Teraz, kiedy do sprawowania magii musiała używać różdżki, bo tak nakazywał szkolny regulamin, męczyła się niemiłosiernie i tylko marzyła o zimowych feriach, by móc wrócić do domu.

Poza tym czasami miała dość ludzi. Co tam wampiry czy wilkołaki, oni jeszcze rozumieli czarownice, ale ludzie?! Oni nie mieli bladego pojęcia o hierarchii. W całej Akademii XYZ było łącznie dwadzieścioro osobników rasy ludzkiej i jeszcze żaden nie schylił przed Florencją głowy. Tak jak jeden z rudzielców z czwartej klasy, dokładnie dwadzieścia trzy minuty temu. To na niego dziewczyna chciała nałożyć karę. Jednakże nie posiadała takiej mocy, więc podreptała do dyrekcji. Bywała tam ostatnimi czasy tak często, że dyrektor wyczuwał ją po odgłosie lekkich kroków.

Florencja nie lubiła dyrektora. Patrzył na nią tymi swoimi oczami, próbując złapać jej spojrzenie. Zresztą – jak każdego.

Jak na następczynię tronu przystało, Florencja odwróciła się na pięcie, przyjmując obrażony wyraz twarzy i ruszyła w stronę akademickiego internatu, aby zająć się czymś w jej mniemaniu ważnym.

***

Odkąd Florencja pojawiła się w Akademii XYZ, późnymi wieczorami nie opuszczała swojego pokoju, tylko pilnie się uczyła, chcąc być najlepszą pod każdym względem. I chociaż Magiczne Wywary wychodziły jej najgorzej, to wciąż się starała, mając nadzieję, że ktoś to doceni.

Ale właśnie tego dnia postanowiła zobaczyć, jakimi zasadami internat rządzi się nocą. Nie wiedziała, co ją czeka, dokąd ma iść, w którą stronę skręcić. Ten olbrzymi budynek wciąż pozostawał dla pierwszoklasistki zagadką.

Cichutko wyszła z pokoju, próbując nie trzaskać drzwiami, które ledwie trzymały się na zawiasach. W swoich ulubionych, zielonych kapciach powoli przeszła na niższe piętro, gdzie znajdowały się pokoje chłopców. Tak, zanim postawiła pierwszy krok w głąb korytarza, spłonęła rumieńcem. Wiedziała, co może ją spotkać. Nigdy wcześniej poza Akademią nie miała żadnego kontaktu z płcią przeciwną, chyba że ze służbą, ale oni się przecież nie liczyli. Nie dla niej. Dlatego też, kiedy powoli pokonywała kolejny zakręt, jej serce biło znacznie szybciej niż powinno. Takie scenerie jak ta były wprost wyjęte z romansów, które nastolatka tak uwielbiała czytać.

Florencja na nikogo nie wpadła. Nie krzyknęła też, chociaż bardzo chciała, ale raczej z radości niż z przerażenia. Na końcu kolejnego korytarza pierwsze drzwi na lewo były uchylone i na ciemną podłogę zalewał jasny snop światła. Wiedziona dziecięcą ciekawością, podążyła w tamtą stronę.

W środku było mnóstwo osób niezwracających na siebie uwagi, więc kiedy wślizgnęła się, nikt nawet się nie zorientował, tylko kilka osób upomniało ją, by była ciszej, gdy szeptała „przepraszam".

Pokój okazał się znacznie większy, niż jej się na oko wydawało. Nie stało w nim nic prócz stolika i dwóch krzeseł na samym środku, które dostrzegła, kiedy już przebiła się przez pochłonięty czymś tłum. Dopiero potem uświadomiła sobie, co dokładnie rozgrywa się na prowizorycznej scenie.

Dwóch czarowników siedziało z przymrużonymi oczami i skupiało się na tym, aby zawładnąć umysłem innego. Każdy, bez względu na rasę, mógł nauczyć się władać myślami drugiej osoby. Stanowiło to niemałe wyzwanie i wymagało mnóstwa wysiłku, ale i mozolnych prób. Przecież nie dało się na sobie ćwiczyć techniki iluzji.

Florencja doskonale wiedziała, co się dzieje, ponieważ kiedyś ona sama musiała się tego nauczyć i spędziła wiele godzin, próbując wtargnąć do cudzej głowy. I w końcu doszła do perfekcji w podsuwaniu obcym ludziom swoich wizji.

Nie sądziła jednak, że właśnie na tym polegała Gra Dusz, o której słyszało się tyle plotek.

– Nie sądzę, by było to odpowiednie miejsce dla dziedziczki tronu – wyszeptał jej ktoś do ucha, a ona gwałtownie odwróciła głowę i uderzyła kogoś policzkiem w nos.

Nie znała tego chłopca, ale był znacznie wyższy o dniej, a przecież ona wcale nie należała do niskich osób. I w pewnym momencie miała ochotę spojrzeć mu w oczy, ale on to chyba wyczuł, bo szybko swoje zamknął.

– Zbyt emocjonalnie reagujesz, nie zapominaj się.

Wyczuła jego pulsującą energię i słodki zapach magii zielonookich, tak dobrze jej znany. Przygryzła wargę.

– Mogę robić, co tylko chcę. I jeżeli chciałabym ci spojrzeć w oczy, powinnam móc to zrobić – żachnęła się, po chwili odzyskując swoje władcze emocje. – Kiedyś będziesz mi podlegał.

– Ale zanim do tego dojdzie, jesteś tylko zagubioną pierwszoklasistką. Lepiej patrz i się ucz, bo znając królewską krew, będzie cię ciągnęło do tej chorej gry. – W jego głosie zabrzmiała prześmiewcza nutka sarkazmu.

Florencja przeniosła wzrok na odbywającą się na scenie bitwę umysłów. Powoli dobiegała końca, a jeden z nich uśmiechał się szyderczo.

I nagle z piersi jego przeciwnika, wampira, uleciał motyl o krwistoczerwonych skrzydłach. Powoli wzniósł się nad stolikiem, o który przeciwnicy opierali łokcie, po czym usiadł na dłoni drugiego. Ten otworzył oczy i sięgnął po stojący na środku słoiczek. Motyl, jakby przestraszony, wleciał do niego i pozwolił się zamknąć. A potem znieruchomiał.

I tak właśnie Florencja po raz pierwszy zobaczyła, jak bezimienny dyrektor zdobywa czyjąś duszę. Poprzysięgła też sobie, że kiedyś udowodni mu, że jest znacznie lepsza i pokona go w tej okrutnej rozgrywce.

___

Cześć! Chciałabym was powitać z moim nowym opowiadaniem, na które pomysł podrzucił mi mój ukochany chłopak, dlatego też autorstwo po części należy do niego.

Chciałam napisać coś nowego, a on stworzył pomysł oraz postać samego dyrektora. Ja dodałam Florencję, która za wszelką cenę chce go pokonać.

Mam nadzieję, że wam się spodoba i ze mną zostaniecie. c:

 Wszystkie podstrony zostaną niedługo wypełnione informacjami. c: